sábado, 6 de enero de 2018

Jakes...

Llegar a este mundo de locos es siempre una aventura arriesgada, que nacer no es sólo ver la luz, o darla… ese trozo de vida, piel arrugada y rasgos sin definir, y que alguien deposita amorosamente entre tus brazos por primera vez, que te mira sin ver y aferra la perfección de sus dedos al tuyo es, sencillamente, un milagro. Algo tan pequeño y que suponemos frágil es, sin embargo, enorme, lo que más, lo que más… amazona o guerrero, tus raíces, sus alas… 

No había Reyes ni magos de Oriente esperando en el portal que le ha tocado en suerte pero yo, de ser él, no me preocuparía. Que hasta donde alcanza la mirada añosa de su amona ésta sólo percibe amor del bueno, que no de sobra. Porque el amor nunca, nunca está de más. Ni se equivoca. 


Y anda que no es guapo, además, el puñetero… mi príncipe vikingo, gure Jakes…
💗








































"Ura ixuririk sorginen bidean
Donaina bildu dut bazko arratsean:
Gauaz Mayi nauzu, egunaz oreina
Etxeko zakurrek xerkatzen nutena.

__ Jakes, nun tuk horak? Eztiat senditzen.
__ Oianpean kurri oreina xerkatzen.
__ Jakes deit’zakurrak, salba zak arreba!
__ Ama, nola sinets Mayi daitekela?

Jakes zakurreri hasi da xistuka
Oreina hil dute kolpez ausikika.
Jakesek kanitaz eman du pusketan.
__ Aseko ahal da Mayi gurekilan

__ Afal, afal, Jakes, ni nuk hor lehena
Ene haragiaz betherik dupina
Ama, sala-zolan, nigarra begian
Puñala sartu du bere bihotzean..."