sábado, 24 de marzo de 2018

Si te quiero es porque sos... 💗💗💗








                                      TE QUIERO _____ Mario BENEDETTI

Tus manos son mi caricia
mis acordes cotidianos 
te quiero porque tus manos 
trabajan por la justicia


    si te quiero es porque sos 
    mi amor mi cómplice y todo 
    y en la calle codo a codo 
    somos mucho más que dos


tus ojos son mi conjuro 
contra la mala jornada 
te quiero por tu mirada 
que mira y siembra futuro


tu boca que es tuya y mía 
tu boca no se equivoca 
te quiero porque tu boca 
sabe gritar rebeldía


    si te quiero es porque sos 
    mi amor mi cómplice y todo 
    y en la calle codo a codo 
    somos mucho más que dos


y por tu rostro sincero 
y tu paso vagabundo 
y tu llanto por el mundo 
porque sos pueblo te quiero


y porque amor no es aureola 
ni cándida moraleja 
y porque somos pareja 
que sabe que no está sola


te quiero en mi paraíso 
es decir que en mi país 
la gente viva feliz 
aunque no tenga permiso


    si te quiero es porque sos 
    mi amor mi cómplice y todo 
    y en la calle codo a codo 
    somos mucho más que dos.

______________________________________________________


miércoles, 21 de marzo de 2018

Día Mundial de la Poesía... ellas... 💗💛💚💜💙

💗💛💚


Urte ugari daramatzat bizkarrean itsatsita
infernurako zigorrak pilatzen ditut tximeleten hiltzaile amateurrak bezala
eta nire arimaz alferrik kezkatzen ziren horiek nire izenean egin zituzten otoitzak apurtzen ditut
galdurik nago
erbesteratua
inorena
eta horrela
lehertzen naiz
nire akatsezko izatea haragi azpian ezkutatuz

leihoak hormatu nituen armiarmak bezala egurraren gainean pilatzen ziren zure hondakinetatik argia urruntzeko

ateak itxi nituen
eta piztien artean ihesaren eta abandonuaren premian erori nintzen
desorekatua ezkerrekoa hedatu nuen gorputza
mugak gainditu eta nire izateaz ahaztu
eta nire barruan eta kanpoan nire zoramen bihurtu nintzen


airea zigorra bezain beltz bihurtzen den eta oinek zoladurara hiltzera irten baino lehen oin-zolak berriro asfaltatzen dituzten egun horietakoa da gaur

infernua hemen egon daiteke eta gu ez gara konturatzen
edo orduek
ohituraturik
kolapsatu eta gau bihurtutako eguzki-minbiziak erditu ahal dituzte 
hala ere pentsa daiteke gure ibilera ez dela hemen amaitzen
eta errezel atzean itxaropena inoiz jarraituko ez dugun bide-erakuslea dela

dardaratzen gaituen barruan izendaezina da
bertsolerroz agortutako gauean astintzen gaitu eta alderantziz
iragana orainaldiko ore bihurtzen eta denbora bihurritzen denean
aurki dezaket
krisalida uzkurturik
orrien eta itoen artean
gure inguruko inexistentzia ezari eta bere amaierari buruz zaratarik gabeko eurian jakin dezaket
eta zertarako
dena amaitzen denean etxea izateko eta agian mehargunetan bare lo egiteko...

                                                                                        __________ Izaskun GRACIA QUINTANA
                                                                                                                                                 (Bilbao 1977)




















💗💛💚💜

Give me your hand 

Make room for me
to lead and follow
you
beyond this rage of poetry. 

Let others have
the privacy of
touching words
and love of loss
of love. 

For me
Give me your hand...

                          Maya ANGELOU - "Give me your hand" _____________
                                           (San Luis, Missouri 1928 / Winston-Salem, Carolina del Norte 2014)




 

 💗💛💚💜💙

Cuando te nombran
me roban un poquito de tu nombre;
parece mentira,
que media docena de letras digan tanto.

Mi locura sería deshacer las murallas con tu nombre,
iría pintando todas las paredes,
no quedaría un pozo
sin que yo me asomara
para decir tu nombre,
ni montaña ni pedra
donde yo no gritara
enseñándole al eco
tus seis letras distintas.

Mi locura sería,
enseñar a las aves a cantarlo, 
enseñar a los peces a beberlo,
enseñar a los hombres que no hay nada
como volverse loco y repetir su nombre.

Mi locura será olvidarme de todo,
de las 22 letras restantes, de los números,
de los libros leídos, de los versos creados.
Saludar von tu nombre.
Pedir pan con tu nombre.
-Siempre dice lo mismo -dirían a ni paso,
y yo, tan orgullosa, tan feliz, tan campante.
Y me iré al otro mundo con tu nombre en la boca,
a todas las preguntas responderé tu nombre
-los jueces y los santos no van a entender nada-
Dios me condenaría a decirlo sin parar para siempre.


_______________ Gloria FUERTES - "Cuando te nombran"
                                                                               (Madrid 1917/1998)


 

💗💛💚💜💙
                                            

Día Mundial de la Poesía... ellos... 💗💗💗

💗

Besteek negar egiten dute
ilunabarrean
isil-isilik
nik egiten dudan bezela.
Beste arrazakoek
beste kolorekoek
basurde zarpatsuek
beste hoiek ere
lumazko ohe bigunetan
ilunabarrean 
isisl-isilean
negar egiten dute.

Hoztasun berdinean bilduak
halabehar neketsu batean
nik ez dakit ola
niz ez dakit horrela
zergatik
baina besteek ere
ezinbestean
ilunabarrean 
gizonaren destino tristea
negar egiten dute
isil-isilean...

________________  Xabier LETE - "Besteek ere negar egiten dute"
                                                                               (Oiartzun, 1944 / Donostia-San Sebastián, 2010)





💗💗

Não quero rosas, desde que haja rosas.
Quero-as só quando não as possa haver
Que hei-de fazer das coisas
Que qualquer mão pode colher?
Não quero a noite senão quando a aurora
A fez em ouro e azul se diluir.
O que a minha alma ignora
É isso que quero possuir.
Para quê?... Se o soubesse, não faria
Versos para dizer que inda o não sei.
Tenho a alma pobre e fria...
Ah, com que esmola a aquecerei?

_____ Fernando PESSOA - "Não quero rosas"
                                                                  (Lisboa 1888/1935)



 💗💗💗

Poco tan deseable como una tarde de otoño
en los días imposibles de agosto

La naturaleza boscosa de mi alma
requiere de ese frescor
de achicharrada, seca, enjuta y extenuada

La sombra es una fragilidad de la muralla
el ángulo por donde penetra el enemigo
pero cuando avanza el otoño por los bosques
y se deshace la gelatina naranja del ocaso
si camino por los senderos hacia Poniente
algo me hace pensar que me voy acercando
al campanile de la pequeña ermita
y a la mullida dulzura de tus labios

Otoño, inverno, verano, primavera
este declinar de las estaciones
con los vientos y las aguas
fuera de lo que va contigo
de esta sospechosa quietud de los pinares
a qué interpela

Me veo caminando por el sendero
sube asumible una pendiente doméstica
pero ya no hay árboles que admirar
son estas piedras caídas de las cumbres
el matorral humilde fieramente adherido
a la tierra

y las montañas lejanas


                             ________________  Enrique MONTIEL - "El temblor de los pájaros / VII"
                                                                                                                       (San Fernando, Cádiz -1951)
                                                                   



                                                                     

























































💗💗💗

martes, 20 de marzo de 2018

#DíaInternacionaldelafelicidad... 💓💓💓



"___ Tu cuerpo puede
llenar mi vida
como puede tu risa
volar el muro opaco de la tristeza.

Una sola palabra tuya quiebra
la ciega soledad en mil pedazos.

Si tu acercas tu boca inagotable
hasta la mía, bebo
sin cesar la raíz de mi propia existencia.

Pero tú ignoras cuánto
la cercanía de tu cuerpo
me hace vivir o cuánto
su distancia me aleja de mí mismo
me reduce a la sombra.

Tú estás, ligera y encendida,
como una antorcha ardiente
en la mitad del mundo.

No te alejes jamás:
Los hondos movimientos
de tu naturaleza son
mi sola ley.
Reténme.
Sé tú mi límite.
Y yo la imagen
de mí feliz, que tú me has dado..."


__________ José Ángel VALENTE.
__________  Andrey Remnev.