🎵🎵🎵 "___ Ez dira betiko garai onenak azken finean gizaki hutsak gara, barearen ostean dator ekaitza udaberri berririk ez guretzat. Denborak aurrera etengabian ta orain ezin eutsi izan ginana, rutinaren morroiak bihurtu gara, laztana, lehen baino lehen aska gaitezan.
Ohartu gabe arrunt bilakatuta, ohartu gabe heldu gara mugara, mundua jausi zaigu gainera, maitia, lehen baino lehen aska gaitezan. Ez dakigu non dagoen hoberena bila dezagun beste lekuetan.
Bai, zin dagizut, ez dizudala inoiz gezurrik esan eta zaude ziur ezin izango zaitudala ahaztu inoiz, aitortzen dut izan zarela ene bizitzaren onena, baina orain maitia lehen baino lehen aska gaitezan...''
"_______ Cabeleira de chúvia, ollos de néboa. Maria Siléncio, esfarrapada, à espreita. Sempre agardando, pola noite, as barcas. A tua angúria fala con olladas. Maria Nocturna: no peirán ¿qué esperas? ¿polo dia non vives? ¿Naces cada solpor? ¿Cais de primeira estrela? Maria Siléncio, sempre dura e muda... ¿Cál é a barca que agardas? Das fontes dos teus ollos fluen rios de sono. Pero ti sempre dura e desvelada, batida polo vento, no peirán...
Maria Siléncio, eu roubaria no ceu a estrela de mel, na água a estrela de prata, pra che mercar a fala. Se queres ulir flores, darei-che a flor da lua. Maria do Mar, ¿qué barca agardas? ¿Queres o sol, carne de lua fria? O sol é un porco-espiño disfrazado. No mar agora, ourizo de mar, dorme. Pescado pola cana do abrente, darei-cho eu, raiolante e mollado. ¡Maria Siléncio, Voz Dormida: fala! ¿A qué afogado esperas, Maria da Sombriza Espranza? Maria Siléncio, ¿agardas a tua voz? ¿As ondas do mar levado roubaron-cha? De chúvia e vento vestida, Maria Siléncio, calada..."