Ohitura dut, amarengandik jasoa, sukaldaritzari buruzko argitalpenak gordetzea, beti probetxuzko zerbait baitute: mila trikimailu eta tramankulu ezezagun, errezeta berri bat, plater bera prestatzeko modu ezberdinak, txoko berriak aurkitzea, jatetxeak, upeltegiak etabar. Azken finean, ikastea, partekatzea, gozatzea. Ez nuen gogoratzen gordeta neukala, irakurri gabe, erabat ezezaguna zitzaidan zerbaiteri buruzko erreportaje luze eta oso xehe bat: bosgarren gama-elikagai deiturikoak, bai kontsumo partikularrera bai izen handiko-jatetxetara bideratuak. Irakurritakotik bi sentsazio kontrajarri sortzen zaizkit: alde batetik, ulertzen erraza denak -hirugarren batek prestatutako jatiak eta errezetak zeinek, prozesu berritzaile batean pasteurizaturik eta hutsean ontziraturik izan ondoren, kontsumitzeko dauden- gustatzen ez zaidan txoko ilun bat ezkutatzen duela; bestetik, bosgarren gama-jatekoa eta sukaldaria bera primerako kalitatekoa izan arren, berdin diodala. Izan ere, benetan gustatzen zaidana eskuak eta manttala zikintzea da, amaren errezeta-liburu zaharrak gordeta dituen formulak errepikatuz, berrituz, gozatuz. Horregatik, jatetxe bat bisitatzen dudanean gozatu nahi dudana antzekoa da: unean uneko sukaldaritzaren beroa, esperientziaren magia, jakituriatik darion inprobisazioa, hurbiltasuna, benetakotasuna. Horri guztiari bueltaka nenbilela, neure buruari galdetzen nion ea politika-esparruan ote izango zegoen ere aurrez prestatuko bosgarren gama-osagaiak edota gonbidatuei iraungitze-data duen diskurtso tranpati bat saltzen dieten profesionalek. Ingurura begiratu eta garbi bereizten dut besteek landutako proposamenik behar ez duten nagusiek: kritika, eskakizun eta gaitzespen guztien jomuga, noren aurka muturreko mobilizazioak sortarazten baitira, hiltzat eta lurperatutzat jotzen dute eta, hala ere, egunez egun kudeaketa eraginkorra- eta interes publikoaren defentsaren alde irmo egiten jarraitzen baitu, ez bere probetxurako baizik eta guztionerako.
Esaidazue, bada. Nik argi daukat.
✔✔✔
