Espainiako Elizari eragiten dion azken eskandalua joan
den astean piztu zen, Diputatuen Kongresuan kontu profano batzuei buruz
eztabaidatzen zen bitartean. Zuzen-zuzenik dagokienari dagokionez, zertzo bat ahopean
adierazi dute gotzainen bozeramaileek. Aitzitik, oraindik inork deus ez
dakienari buruz, amnistia famatuaz ari naiz, haien kondena publikoa helarazi
dute dagoeneko, debaldeko barra... Eta hauxe diot nere buruari:
Apezpiku-Batzarra hain azkar eta arin erantzuteko gai bada zenbait kasutan,
seguru gauza bera egin dezaketela beren kideen artean sortzen jarraitzen diren
abusu-kasueen aurka, biktimak batzen jarrai dezaten saihestuz. Edo aspalditik
zipriztitzen dien izugarrikeria den pederastia ikertzeko, komisio arduratsuak
eta egiarekin irmo konprometituak aktibatuz. Tira, nazioartean jarraibidea kasu
guztietan berdina izan arren -urte eta urtetako agonia motela bat, lehengo eta
behin gertakariak onartzari uko eginetatik egia osoa aitortzeraino, bost axola
nor erortzen den ere-, Alemanian, Irlandan, Frantzian, Belgikan, AEBetan,
Australian edo Portugalen, besteak beste, sustatu den jarrera antzeko bat zain
gaude oraindik Espainiako Elizarengandik. Honen aurkako Vatikanoko
zero-tolerantzia politika berria -iraultzatzat baino desideratum-tzat askoz
gehiago euki arren- Bergoglio Aita Santuak berriki bultzatutakoa izan da. Hala
ere honek ez du Eliza Katolikoa libratzen bere barruan urte askotan zehar
egindako eta izkututako iraganeko ankerkerien erru eta erantzukizunarengandik,
gertatutakoa jadanik publikoa eta nabarmena da. Beraz, garai berri honetan,
koherentzia hutsagatik, zorrotz gupidagabea izan beharko luke Elizak, gaur
egunean egiaztatzen edo azaleratzen ari diren abusu-kasuen abusutzaile,
languntzaile eta estaltzaileekin.
Bada, adeitsu, ulerbera edo axolagabe izanik,
Espainiako Elizak ez du hari buruz espero dena egiten, bere burua profilean
jartzen jarraitzen duela eta. Amnistia edo beste bekatu nagusiak direnean izan
ezik. Orduan, jakina, urrezko dominaren bila.
