Urte batzuk daramatzagu jada non turismoa, jarduera turistikoa, eztabaidagai iraunkorra izaten, ezaugarria dela aurrez aurre kritikoak diren planteamenduak metatzea, edota negatiboak zuzenki, ñabarduretarako lekurik gabe. Kasuen arabera kritika hori % 100ean zuzena den arren, askotan zentzurik gabekoa da, kontraesanek eta interesa politikoek bideratuta, anti-guztiren ohikoen postureatzea. Izan ere, sistematikoki turismoaren aurka egotea, irrazionala izateaz gain, alferrikakoa da. Dekretuz debekatzen dugu? Esaidazue nola... Eta, edonola ere, edozein ekonomiko-jardueraren kontrola logikotzat jotzen badugu, kokatuta dagoen inguruneari kalterik egin ez diezaion, ez dago arrazoirik turismo-jarduera baldintza berdinen menpe egon ez dadin. Hori esanda, turismoa eta turismo masiboa errealite ezberdinak direla, egia. Eta egia bada ere bisitarien etorrerak eta egonaldiak onura ekartzen dute tokian zein inguruan, turista-jendetza hori kontrolik gabe geratzen denean, bizikidetza-arazo larriak sortzen ditu, bertakoentzat bizimodu normalizatua izateko eskubidea kaltetzen du eta ez dio komunitateari behar lukeenaren zati txiki bat ere itzultzen, espekulatzaileen zorroan geratzen baita. Tamalez, hazi eta hazi egiten dira kopuruan, presioan eta eraginean. Pisu turistikoen hedapen ikusgarria horri buruzko lehen mailako ebidentzia da, eragiten dituen pobretze sozial eta kulturalarekin. Argi daukat sortzen ari zen merkatu hau, bere burua ezkutatu gabe, bideratzeko gobernuek eta administrazioek garaiz esku hartu ez izana, erabateko arduragabekeria izan dela: alde batetik, jabe txiki babesik gabe utzi ditu eta, bestetik, espekulatzaile eta putre-funts handiei mesede egiten die, haiek arauak ezarri baitituzte, oihanaren legea. Bertan, eroso eta nahi bezala moldatzen jarraitzen dute, onibar gehiago eta gehiago eskuratuz, etekinak ugarituz.
Indartsoago egin gintuen turismoa turismofobioa
bihurtu dute. Arazo txarra. Izan ere, gertatu ohi den bezala, bekatariengatik
justuak ordaintzen bukatuko dute.