Hel nazazu eskutik...

Naizena izenik ez du behar biluztean,
nire oskolak zatikan zure aurrean erortzean,
birsortzeko hil behar den zubi honen hasieran begiratu beharrean,
ikusi nazazu, ikusi nazazu.

Zugabetasuna, hozten naute arnastean
desio eta beharrak, nola elurra urtzean,
ihes bideek berriro leku berera ekartzean,
bakardade sakonenak, nire pausua izutzean,
hel nazazu eskutik, hau buka bitartean.

Hel nazazu eskutik, hau buka bitartean, hel nazazu eskutik.

Ez biktima ez errudinik,
ez epaile ez barkamenik,
ez dut nahi zuri biderik,
ez arrazoi zentzudunik,
ez erorketa librean besoetan salbatzerik,
maite zaitut bat bakarrik, maite zaitut bat bakarrik,
hel nazazu eskutik, hau buka bitartean, hel nazazu eskutik, eskutik,

Hel nazazu eskutik, hau buka bitartean,

hel nazazu eskutik...

Al desnudarme, haciendo trozos mi escudo delante tuyo

mi identidad no necesita de nombre,

 en lugar de mirarme al inicio del puente que muere 

para renacer, 

veme, veme...

Estar sin ti...

El deseo y el ansia me congelan el aire que respiro, 

como la nieve al derretirse.

Cuando las vías de salida me devuelven al mismo sitio, 

espantando mis pasos la profunda soledad,

agárrame de la mano, mientras que esto acaba...

No hay victima, no hay culpable

no hay juez, no hay perdón,

no quiero camino fácil

ni razones con sentido,

ni abrir los brazos al caer al vacío,

solo un “te quiero”...

Agárrame de la mano, mientras que esto acaba, 

Agárrame de la mano...

De la mano...